beynimdeki iç konuşmalarımın maksimuma vurduğum bir an, telefonla kendime yakın hissettiklerimi aradım.ve hiçbiri telefonu açmadı. sinir ve üzüntü yumağı yapıp oynamaya başladım.dert yanmak değildi amacım,sadece konuşmak..
kendi kendime yetmiyorum sanırım. bu yüzden kafayı yeme noktasına geldim. kendi kendime konuşuyorum,boşluğa bakıyorum,düşünürmüş gibi yapıyorum ama asla birşey düşünemiyorum,kimsenin ne söylediğini zerre anlamıyorum(bugünki finans dersi hariç)..
her insan yalnız doğar,kartallar yalnız uçar zart zurt... ben arkadaşlarımı geri istiyorum. evet kendim ettim kendim buldum.
