buldum gibi.

buldum sorunumu.. inancımı kaybettim ben. kocaman bir boşluk ve küçümser bir gülümsemeye sahip oldum bu yüzden.

yaşlı biri değilim.hani derler ya; " bu yaşıma kadar neler gördüm ben!". diyemem böyle bir şey. lakin belki de ben çok basit bir insanım,yadırgadım hemen. normalde olması gereken her şey artık gereksiz bir neden ve sonuca bağlanmış gibime geliyor. böyle denizin ortasında kalmış gibi hissediyorum kendimi. ama öyle dalgalı,fırtınalı değil. çarşaf gibi,suyu siyah,ucu bucağı olmayan bir denizin ortası..deniz,çaresizliğim kadar, kendime olan kızgınlığım kadar.ama benim içimde.dışardan baksam belki,deniz küçücük.inancım yok,umudum yok,göremiyorum.

ileriye değil de geriye doğru hesaplıyorum zamanı. şu duygumdan şu zaman vazgeçtim diye çetene tutuyorum kendi kendime. ve beklentilerimi indire indire sıfır noktasını buldum.

artık umursamıyorum. ve çevremde bir şeyleri umursayan insanları görüncede küstah gülümseyişimi takınıyorum.

inancını ya da umudunu yitirmek bence uyanmaktır. ama uyanmak ister ki güzel uykusundan?

amaaan, neyse işte öyle.