olmuyor bazen. gerektiğinde ne kadar pasif kalsan ne kadar aktif olsan da olmuyor. kötüyü görmek için uğraşınca buluyorsun zaten.hem de fazlasıyla.

sustukça olmuyor,konuşunca yine olmuyor.hep daha fazlası hep.ağızlara yıllardır plesenk olmuş laflar,peydah olmuş tiksinme gibi bakışlar,hor görme,hep ben daha iyi bilirim en iyisini bilirim diye düşünceleri görmek bilmek.. bakıyorsun ki o başkalarının hayatını hep bozmuş,hayallerini yıkmış,robot yapmış. ama bazen o gözler o akıl öyle şeyleri seziyor ki.. içinde ki kıvılcım alev alsa imkanı yok onu söndürmeye.

susarsın çoğu zaman başkalarına zarar vermemek için.elin ayağın tutulur gidemezsin,sevdiklerini koruyamazsan bile destek olayım acılarına ortak olayım diye. ama senin hayatın,sen yok olmuşsun.neresinden tutarsan tut elinde patlıyor.bu mu adalet,bu mu dünya?

gidemiyorum çünkü aklım kalıyor.susuyorum çünkü annemi üzmek istemiyorum.tepkisizliğim bundan.