jülide yaşının getirdiği hayalleri yaşayamadı. zaten abudik gubidik hayaller kuruyordu. yaşı ilerleyip geriye baktığında "iyi ki de olmamış lan" diyordu. çünkü o hayaller gerçekleşseydi şu an eleştirdiği insan yapılarından biri hatta bir kaçı olabilirdi. sakin, çok konuşmayan,çok samimi olmadığı ve sinirli olmadığı zaman kibar sayılabilen,mesafeli hatta soğuk bir insandı. sevmediği insanlara karşı acayip gıcık hareketlerde bulunan bir insandı. bir ortama girdiğinde sessiz kaldığından dolayı bazı kişilerce gizemli,bazı kişilerce saf ve ezik olarak görünürdü. ama asla saf değildi,gizli bir uyanık jülide ve aslında tehlikeli bir uyanık. hiç ummadıkları bir anda gözünün içine bakarak ve gülümseyerek bıçağı (mecazen) bir taraflarına sokabilir.bunu durumu yaşamayanlar asla ama asla anlamazlar onun bu huyunu. fevkalade kincidir. asla unutmaz.aslında bundan kurtulmak için çok çabaladı fakat başarılı olduğu söylenemez.

hayalleri diyorduk. içi temiz jüli'nin. her gece tanımadığı insanlar için dua eder. "bu havada kalacak yeri,yiyecek yemeği,içecek suyu,sarılacak umudu olmayan insanlara yardım et." der. umudu olmayan insanlardan biri de oydu. somut bir umudu olmadığı için hayallere sarılırdı. kendine en baştan bir dünya kurardı. orda umudu olurdu ve adım adım yapılması gerekenleri yaparak kendi dünyasında mutlu olurdu. ama gerçeğe döndüğünde "deliriyor muyum acaba?" diye düşünür hatta emin olmak için internette araştırma bile yapardı. sonra kendi yaş grubundakiler de aynı boktan müzdarip olduğunu fark eder, kaldığı yerden devam ederdi.

hayattan çok beklentisi yoktu jülide'nin. "kafam rahat olsun,kimse ağzını yüzünü eğmesin,bana bulaşmasınlar yeter." derdi. ama bilmiyor ki hiç bir zaman olmayacak. başkaları nasılsa o da öyle olmak zorundaydı. eğer olmazsa kesin onda bir problem vardı. "elalem" hep böyle düşünürdü. jüli de o elalemi pek sevmezdi zaten, bu yüzden pek kaynaşmazdı onlarla. elalemin ağzına sıçsındı o.

bir derdi vardı onun ama ne olduğunu o da bilmiyordu. "somut bir derdim." yok derdi. arkadaşları onla taşak geçerdi. gerçekten somut bir derdi yoktu. parayla işi yoktu zaten. dışarı bile çıkmazdı.sevdiği biri yoktu. inanmazdı bir insanın onu gerçekten o olduğu için seveceğine, sevgililerin birbirlerini "öyle olmak zorunda olduğu için" sevdiklerine inanırdı hatta sevdiklerine bile inanmazdı. içinde kocaman bir boşluk vardı. önceleri bu boşluğu zamanını doldurarak doldururdu ama artık onu da yapmıyor. ne yapsa olmuyor. "bundan sonra ne olacak?" diye soruyor, etrafına bakıyor.ona atılan acıyan bakışları görüyor,iyice içine kapanıyor. birileri onun için psikologluk oynuyor. jülide onlarla taşak geçiyordu ve sinirleniyordu. "kendi götünüzü doğrulttunuz,bir ben mi kaldım!" diyor. aslında biliyordu ki o psikologçuluk oynayanların da kendi sorunları var ve bu sorunları jülide ile uğraşarak geçiştirmeye çalışıyorlar. jüli bunları yutmuyor ve etrafından uzak tutuyor. kimsenin stres topu, deneme tahtası ya da başarı öyküsü olmak istemiyor. hep o kimselere bulaşmıyor ki, onlar kim oluyor da onla uğraşıyorlardı? o böyle iyiydi.

hayaller demiştik değil mi? o hayallerinde de hep olumsuzluklarla uğraşıyordu. içine işlemiş belli ki. hayattaki denemelerinde hep şanssız taraf olan oydu. yağmurlu havada ona bir damla su yoktu. ama bazen hayallerinden sağ çıkamıyordu. ya araba kazasında ölüyordu ya kör bir kurşun ya da beyin kanaması geçiriyordu.. hasta ruhluydu biraz. en son hayalinde intihar etmişti jülide. kimseye zararı yoktu onun kendinden başka.