çok karışık. bir şeyler paylaşa bildiğim ve paylaşan 3-5 tane arkadaşım var. ve bu insanlar benim için önemli. her gece yatmadan evvel dualarım da ailemle beraber geçiyorlar. duygularının ve yaşayışlarının saf ve temiz olduğuna inanıyorum. bu yüzden çevreye uyum sağlayamıyorlar.

ve hepsi benden çok uzakta. bir dertleri olduğunda sadece ağlayan seslerini,isyanlarını duyabiliyorum. sadece dinleyebiliyorum. kendimi bir boka yaramaz gibi hissediyorum. telefonu şimdi kapattım. ağladı,ağladı, bazen ne dediğini bile anlamadım.yaptığım sadece dinlemek. he yanında olsam sorununu ortadan kaldıramayacaktım belki. ama bir şekilde moralini düzeltebilirdim, en kötü beraber küfür edip,ağlardık.

ben, o arkadaşımın yaşadığı duyguları yaşadığım zaman yanımda biri olsun istiyorum. hatta o zamanlara yakın birileri olsun ki krizi bu boyutta atlatmamış olayım. ama herkes çok uzakta. ben de çok uzaktayım. çok yalnızım.

hatta o kadar yalnızım ki o kadar alıştım ki yanıma düzenli olarak birini kabul edemiyorum. tahammül edemiyorum. insanlıktan çıkıyorum. anlatacak şeylerim sınırlı çünkü. tekrar en baştan almak da sıkıyor. yalnızız yani. sıçılmış bir bok kadar yalnızız azizim.