bugün bir arkadaşımdan mesaj aldım; " canımız,her şeyimiz babamızı kaybettik...." şeklinde. şok oldum. arkadaşımla daha 2 gün önce konuştum gayet eğlenceli bir şekilde. sanırım kalp krizi,bilemiyorum. aradım.açmadı da.

bazen arkadaş ortamlarında konuşurken söylediklerime dikkat etmeye çalışıyorum. kimisinin annesi yok, kimisinin babası. onları geçmişe götürecek, üzecek şeyler söylememeye çabalıyorum. her ölüm erken, her ölüm birilerinde kapanmayan yaralar açıyor. hepimiz yaşayacağız bunu, farkındayım. ama ne bileyim işte, onlar kadar olmasa da acılarını, hayal kırıklıklarını yaşıyorum. ben de 2003 yılında benim için çok önemli olan bir yakınımı kaybettim. ve acayip bağlıydım. hani onsuz olmaz,o ölürse ben de ölürüm derler ya, hah işte öyleydi benim için. bir o zamandaki kendimi düşünüyorum, bir de şimdiki zamandaki arkadaşımı düşünüyorum. umutsuzluğa kapılıyorum. Allah dayanma gücü versin hepimize, her konuda. mekanı cennet olsun.