Birazdan 17 Ağustos'a gireceğiz. 12. yılı bitecek. O zamandan bu zamana bunlar değişti değişmedi gibisinden klişeleşmiş laflar etmek istemiyorum aslında. Çünkü hiçbir şey değişmedi.Zihniyet aynı,devam.
O gün, unutmak istediğim bir döneme sokuyor beni. Hep böyle keşkeler üşüşüyor beynimde. Neleri sığdırdığımız boktan hayatımıza neleri sığdıramadığımızı gördüm. Kimleri, nelere layık gördüğümüze şahit oldum. Hayat yeteri kadar zor değilmiş gibi her yıl bu zamanda bir de bunları tekrar yaşamak tarif edemediğim bir acı veriyor bana.
Bu 12 yılda deprem konulu bir çok konuşmaya,konferansa,projeye katıldım. Ve o kadar insan çözüm bulamadı. Çünkü bir çoğunun gerçek amacı çözüm bulmaktan ziyade cep doldurmaktı. Fikrimi beyan ettiğim zaman "yaşamayan anlamaz." dedim ve hakkaten anlamadılar. Umarım daha büyükleri ile hiç bir zaman karşılaşmayız. Bunu, inanın kalbimin derinliklerinden,samimi bir şekilde diliyorum.
17 Ağustos, acım büyük...
Bizlerin hayatında, bir dönüm noktası. 17 ağustos ve 12 kasım.
YanıtlaSilmaalesef öyle. maddi olarak çok kaybım olmadı ama manevi olarak çoktu.
YanıtlaSilYakınımda olsan kocaman sarılırdım ben sana. Allah bir daha o kadar fenasını yaşatmasın bize, tek duam bu.
YanıtlaSilSöylediğin gibi daha büyüklerine şahit olmamamızı umuyorum ben de. Sözlerin yetersiz kaldığı günlerden biri.
YanıtlaSil...
Allah daha kötülerinden korusun ve artık ibret almamızı sağlasın.
YanıtlaSil