düşünüyorum

canım sıkılıyor,ne yapsam bilemedim. blog sayfamı açtım ama konumda yok. şartlar beni nereye sürükleyecek hep beraber göreceğiz gönül dostlarım.

Bisiklet aldık bir adet. Kardeşim binmiyor. bu sebepten ben takılıyorum. ama nasıl takılmak anlatamam. oturduğumuz yer biraz şehrin dışında.bisikletle merkeze falan gittim. kaldırıma ve kenarına araba park edenlerin ağzına sıçayım ben. ibneler bir de korna çalıyor. çarpıcam arkadan,başlarına bela olucam haberleri yok. direk babamı ararım,götünüze jop sokar sizin,akıllı olun lan!

bisikletçiye gittim çeşitli kontroller amacı ile. adam "taaa ordan mı geldin?" dedi. sonra başladı konuşmaya. "şehir içine trafiğe kapatmak lazım, tepeye baraj yapılıyor ağaç kesilecek diye millet ayaklanıyor ama bir arabanın dumanı 8 ağaca bedel.bunları hiç düşünmüyorlar. belediye başkanında iş yok,hep ceplerini doldursun yavşaklar!!" diye devam etti. haklı aslında adam.

bir de gençler,siz siz olun,sakın oruçlu spor falan yapmayın. dedim böyle mi olacaktı,böyle mi hakkın rahmetine kavuşacaktım. tansiyonum düştü,bacaklarım titremeye başladı,başım dönmeye başladı.zor attım kendimi eve.yapmayın.sokakta bayılırsınız,biri alır götürür.sonra bir bakarsınız ki böbrekler yok. ya da fuhuş mafyasının göz bebeğisiniz. olur böyle şeyler.

nerden nereye geldim fark ettiyseniz. ama ben hep böyleyim. en ince ayrıntısına kadar düşünürüm her şeyi. düşünce insanıyım ayol ben.düşünür de düşünürüm düşünür de düşünürüm. herhangi bir olayda, hiçbir önemi olmasa bile bütün ihtimalleri düşünürüm.
paranoyaklığım bu yüzden.mesela, yan komşu pasta yapıp bize getirdiğinde,içine ilacı boca ettiğini,bizim onu yiyip bayılmamızı bekleyip evi soyabileceğini bile düşünüyorum.bu düşünce benim için gayet mantıklı aslında. çünkü tüm ihtimalleri düşünmek zorundayım,engelleyemiyorum. bir de her yerde düşünürüm. tuvalette,yolda, yemek yerken,uyurken,biriyle konuşurken.. ve sanırım bu yüzden mutsuzum.

bir de bisikletin selesine çözüm bulmam lazım.kıçım ağrıdı.