okul zamanında yarım saatte bir arayan ve devamlı beraber vakit geçirdiğim arkadaşım vardı.okul bitince aramamaya başladı. boş ders saatlerimde bile yalnız kalmasın diye iki adımlık mesafedeki yurduma gitmezdim. mal mal oturarak onun servis saatini beklerdim. yemekhane pahalı olduğu için sabahın köründe kalkıp ikimize sandviç yapardım, bankta oturup yerdik, ders çalışırdık,ödev tamamlardık.kaç yıldır sevgilisi vardı,evleneceklerdi. ama para sıkıntısı vardı. konu beni açmadığı halde oturup saatlerce bu konuyu konuşurduk. "evleneceğim zaman yanımda olursun değil mi, kuaföre beraber gideriz değil mi, o zamanı benimle geçirirsin değil mi?"...
hani böyle arkadaşlarım var, kötü olsam bile yanımda olurlar diye bir düşünce vardır ya, işte o tamamen yalan. geçen yıl moralman en kötü olduğum bir dönemde bir kaç kişi gibi o da kendini soyutladı. duydum ki nişanlanmış ve benim haberim bile olmadı. mutlu olsun tabi ki,çok bekledi ve amacına ulaştı çünkü.
arkadaşlarımdan dolayı kendimi çok sorguladım. ben ne bok yiyorumda bu tarz şeyler başıma geliyor diye.. ama arkadaş seçimlerimi sorgulamam gerek. sorun yine bende de, başka türlü bende ama. neyse, içime oturdu da yazayım dedim. öptüm bay.
Kuzucum, sorun sende ama öyle sende değil. Yani Bende de var o sorun. Çok iyi niyetliyiz, çok özveriliyiz ondan oluyor bu hep. Bir de artık insanlar sadece kendi dertlerini anlatabilecekleri dostlar araıyorlar. Karşı tarafın dertlerini dinlemek istemiyorlar.
YanıtlaSilBak çok uzaklardayım, ama seni ne kadar sevdiğimi, senin hep yanında olacağımı biliyorsun di mi ördeğim :). Yirim ben seni :).
ah be balııım, senin yerin ayrı. =)
YanıtlaSilsen de son yazında bu tarz bir durumdan rahatsızsın. insan ilişkileri çok acayip,aklım almıyor. nedense hep zorlamalar falan. o yüzden kader kısmet nasip. sana mail atarım yakın zamanda. konuşacak pek kimsem yok. =)